1. 1 - 12 |
2. 13 - 24 |
3. 25 - 36 |
4. 37 - 48 |
5. 49 - 60 |
6. 61 - 72 |
7. 73 - 84 |
8. 85 - 96 |
9. 97 - 101 |

Zastosowanie Miskanta olbrzymiego jako rośliny energetycznej

Materiały z konferencji: „Wdrażanie przepisów UE regulujących wykorzystanie odnawialnych źródeł energii w wybranych krajach członkowskich, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnienia wykorzystania biomasy”

organizowane we współpracy z
Urzędem Marszałkowskim Województwa Dolnoślaskiego
Dolnośląską Agencją Energii i Środowiska
Stowarzyszeniem na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju
Temat: Zastosowanie Miskanta olbrzymiego jako rośliny energetycznej

Wraz z wejściem Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzeniem obowiązku pozyskiwania części energii z odnawialnych źródeł wręcz lawinowo wzrosło zainteresowanie uprawą gatunków, z których uzyskany plon można przeznaczyć na cele energetyczne. Zapewnienie bazy surowcowej w postaci wytworzonej corocznie biomasy wiążę się nierozerwalnie z koniecznością wprowadzenia do praktyki rolniczej upraw gatunków wysokowydajnych roślin. Stwarza to możliwość włączenia rolnika-producenta w proces wytwarzania energii niejako od samego jego zarania, jednak aby tak się mogło stać musi on posiadać szeroką wiedzę dotyczącą uprawianego gatunku, jego prawidłowej agrotechniki oraz sposobu wstępnego przetworzenia uzyskanej biomasy.

Jednym z najbardziej perspektywicznych gatunków uprawianych na cele energetyczne, obok wierzby wiciowej (Salix viminalis), wydaje się obecnie Miskant olbrzymi (Miscanthus x giganteus) należący do rodziny traw.

Miskant olbrzymi (Miscanthus x giganteus) jest mieszańcem międzygatunkowym diploidalnego gatunku Miskanta chińskiego (Miscanthus sinensis) i tetraploidalnego Miskanta cukrowego (Miscanthus sacchariflorus). Powstały w ten sposób triploidalny gatunek Miscanthus x giganteus jest sterylny, czyli nie wytwarza nasion na drodze rozmnażania generatywnego, a jedynie może być rozmnażany wegetatywnie za pomocą podziału podziemnych kłączy lub poprzez sadzonki otrzymane z kultur „in vitro”. Cecha ta jest bardzo ważna nie tylko z rolniczego punktu widzenia, ale również w kontekście ochrony środowiska. Zagadnienie to można rozpatrywać dwojako, z jednej strony jako wadę, gdyż brak możliwości rozmnażania generatywnego uniemożliwia uzyskanie materiału siewnego, który mógłby szybko stać się podstawą zakładania plantacji miskanta olbrzymiego na cele energetyczne. Z drugiej jednak strony, ze wzglądu na sposób wykorzystania tego gatunku, brak nasion (ziarniaków) może być postrzegany również jako cecha pożądana, która zabezpiecza przed możliwością niekontrolowanego rozprzestrzeniania się tego gatunku, czy też przypadkowego krzyżowania z roślinami pokrewnymi i dawania potomstwa mieszańcowego potencjalnie szkodliwego dla ekosystemów i gospodarki człowieka. Cecha rozmnażania wegetatywnego ma również istotne znaczenie z punktu widzenia logistyki zakładania nowych plantacji miskanta. Należy mieć na uwadze konieczność zorganizowania odpowiedniego transportu kłączy lub sadzonek otrzymanych z kultur „in vitro” z miejsca ich pozyskania (np. laboratorium) do plantatora. Wiąże się to nierozerwalnie z terminowością dostaw materiału roślinnego do producentów biomasy.

Miskant olbrzymi jest rośliną wieloletnią o cyklu fotosyntetycznym C4, charakteryzującą się zwiększoną absorpcją CO2, wysokim potencjałem plonowania oraz oszczędnym gospodarowaniem wodą w okresie wegetacji, co ma istotne znaczenie w produkcji rolniczej, szczególnie w uprawie na glebach lżejszych i w latach posusznych. Już w pierwszym roku uprawy (rok założenia plantacji) rośliny uzyskują wysokość około 2 m i dają plon suchej masy z 1 ha wahający się w granicach od 1 do 3 ton w zależności od stanowiska, nawożenia, terminu zbioru (jesienny lub wiosenny) i użytego materiału sadzonkowego (kłącza, sadzonki „in vitro”). W drugim roku uprawy Miskant olbrzymi osiąga często wysokość przekraczającą 3 metry i plonuje na poziomie 8-15 ton suchej masy. Od trzeciego roku rozpoczyna się najbardziej wydajny rozwój roślin, który skutkuje uzyskaniem plonów na poziomie 25-30 ton suchej masy z powierzchni 1 hektara 2, 3, 7, 8) Potencjał plonotwórczy Miskanta olbrzymiego, na zasobnych w składniki pokarmowe glebach i przy korzystnym przebiegu pogody w okresie wegetacji, szacowany jest na podstawie dotychczasowych doświadczeń polowych i plantacji produkcyjnych na około 40 ton suchej masy z 1 ha. Ze względu na długowieczność użytkowania raz założonej plantacji miskanta (15-20 lat), jak i dużą produkcyjność biomasy oceniany jest on jako bardzo cenne alternatywne źródło energii.

Często podnoszoną, wadą miskanta w warunkach klimatu Polski jest jego mała odporność na mrozy, która znacząco może ujawnić się w pierwszym roku uprawy i w skrajnych przypadkach powodować obniżenie obsady roślin na jednostce powierzchni dochodzące nawet do 50%. Stwarza to konieczność dosadzania roślin w drugim roku uprawy, co jest jednym z czynników zwiększających kosztochłonność prowadzenia plantacji. Stąd miskant na cele energetyczne nie powinien być lokalizowany w rejonach północno-wschodniej Polski, gdzie ryzyko wymarzania roślin jest stosunkowo wysokie. Z kolei Dolny Śląsk jest postrzegany jako region o najkorzystniejszych warunkach siedliskowych dla zakładania plantacji tego gatunku. Dotychczasowe wyniki obserwacji i badań dotyczących przezimowania miskanta przeprowadzone w Akademii Rolniczej we Wrocławiu sugerują wykonanie w pierwszym roku uprawy (po zbiorze jesiennym) obredlania roślin, które w bardzo dobry sposób przyczynia się do ograniczania strat wynikających z przemarzania roślin podczas spoczynku zimowego. Gleba uformowana w postaci redlin tworzy zimą dobrą warstwę izolacyjną, chroniącą młode podziemne kłącza przed negatywnym oddziaływaniem niskich temperatur, szczególnie przy jednoczesnym braku okrywy śnieżnej.

Wymagania glebowe

Miskant olbrzymi nie ma szczególnie dużych wymagań agrotechnicznych 7) (gleba, nawożenie, ochrona). Z powodzeniem można lokalizować plantacje tego gatunku na glebach IV i V klasy, a nawet na glebach klasy VI pod warunkiem, że stanowisko nie będzie stale przesuszone. Z kolei prowadzenie uprawy miskanta na glebach klas wyższych (III a i b) będzie skutkowało możliwością uzyskania wysokich i stabilnych plonów w poszczególnych latach uprawy, w mniejszym stopniu zależnych od zastosowanego poziomu agrotechniki (nawożenie). Odczyn pH może wahać się w szerokich granicach od 4,5 do 8,2, ale najkorzystniejszym jest zbliżony do 6,2. Rośliny miskanta dzięki silnie rozwijającemu się systemowi korzeniowemu są odporne na okresowe posuchy oraz zacieniające sąsiedztwo drzew. Z tego też względu istnieje również możliwość wykorzystania tego gatunku jako rośliny przeciwerozyjnej 5).

Przygotowanie stanowiska

Ważnym zagadnieniem, przed założeniem plantacji miskanta, jest odpowiednie przygotowanie stanowiska po zbiorze gatunku przedplonowego, opierające się przede wszystkim na wykonaniu podorywki przykrywającej resztki pożniwne oraz zabiegach mających na celu eliminację występującego zachwaszczenia. Mając na uwadze fakt, że rośliny miskanta sadzi się wiosną w uprawie szerokorzędowej i początkowy rozwój roślin jest stosunkowo powolny, już jesienne zwalczanie szczególnie uciążliwych chwastów jest ze wszech miar uzasadnione. W tym celu, szczególnie na terenach czasowo wyłączonych z produkcji rolniczej, konieczne jest wykonanie zabiegów herbicydami totalnymi (s. a. glifosat). Przygotowanie stanowiska pod założenie plantacji miskanta powinno kończyć się wykonaniem orki zimowej na głębokość 20-25 cm, gdyż gleba pozostawiona w ostrej skibie do wiosny będzie gromadzić zapasy wody potrzebne do rozwoju wiosennego roślin.

Nawożenie

Miskant olbrzymi nie jest gatunkiem bardzo wymagającym w odniesieniu do zaopatrzenia gleby w składniki mineralne. Jeśli w gospodarstwie wykonywano analizy chemiczne i wskazują one na wysoką lub bardzo wysoką zasobność gleby w potas i fosfor to wówczas jesienią można całkowicie zrezygnować z nawożenia mineralnego tymi składnikami. Taką decyzję można również podjąć na stanowiskach słabszych, pod warunkiem że nie oczekujemy uzyskania maksymalnych plonów i uprawę traktujemy jako niskonakładową. W przeciwnym wypadku wskazane jest zastosowanie jesienią 30-90 kg P2O5 i 80-120 kg K2O, w zależności od zasobności stanowiska.

Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że miskant korzystnie reaguje na wiosenne nawożenie azotem, szczególnie w pierwszym roku uprawy. Dobre zaopatrzenie roślin w azot warunkuje ich szybki wzrost i rozwój, a także prawidłowe wykształcanie podziemnych kłączy (rhizomów), co z kolei ma istotny wpływ na stopień przezimowania i obsadę roślin w kolejnym roku uprawy. Jest to szczególnie ważne, jeśli materiałem sadzonkowym są rośliny wyhodowane metodą kultur „in vitro”. Stąd też wiosenną dawkę, przed sadzeniem roślin, w wysokości około 100 kg N•ha-1 przyjmuje się najczęściej jako optymalną w pierwszym roku uprawy 1). W kolejnych latach prowadzenia plantacji miskanta wraz z rozrastaniem się pojedynczych roślin (współczynnik krzewienia 8-12) można dawkę azotu stopniowo zwiększać do 150-180 kg na 1 ha 9) lub w celu ograniczenia nakładów pozostać na dotychczasowym poziomie 100 kg N•ha-1. Nawożenie potasowo-fosforowe nie jest konieczne w kolejnych latach uprawy miskanta, jeśli zdecydujemy się na zbiór biomasy w terminie wiosennym. Wówczas to w okresie spoczynku zimowego obłamane przez wiatr i działanie mrozu blaszki liściowe i część wierzchołków roślin, będą stanowiły naturalne źródło zaopatrzenia miskanta w te składniki pokarmowe w kolejnych okresach wegetacyjnych. Z kolei w przypadku dokonywania zbioru biomasy w terminie jesiennym, warto okresowo wykonywać analizy zasobności gleby i w przypadku stwierdzenia niskich lub bardzo niskich wartości zastosować nawożenie potasem i fosforem interwencyjnie.

Sadzenie i pielęgnacja roślin

W związku z wegetatywnym sposobem rozmnażania Miskanta olbrzymiego 4) dla praktyki rolniczej istnieją dwie możliwości uzyskania materiału sadzonkowego: przez podział kłączy (rhizomów) oraz na drodze kultur „in vitro”. Pierwszy sposób polegający na podziale kłączy na fragmenty i ich późniejszym wysadzaniu na plantacji jest prosty i przynosi dobre rezultaty w postaci szybko i prawidłowo rozwijających się roślin, ale wiąże się z koniecznością posiadania dostępu do licznego materiału matecznego oraz jest czaso- i pracochłonny. W związku z tym może być stosowany jedynie wówczas, gdy posiadamy już pewien areał uprawy miskanta i chcemy go we własnym zakresie powiększyć. Z kolei uzyskiwanie materiału sadzonkowego z kultur „in vitro” jest bardziej zaawansowanym technicznie sposobem i wymaga pracy specjalistycznego laboratorium, jednak dzięki tej technice można uzyskać w krótkim czasie wiele roślin potomnych, które można skierować do sprzedaży zainteresowanym prowadzeniem plantacji rolnikom. Rośliny uzyskane na drodze kultur „in vitro” nie różnią się zasadniczo od roślin otrzymanych w skutek podziałów kłączy za wyjątkiem mniejszego początkowego tempa wzrostu i mniejszej mrozoodporności w pierwszym roku po posadzeniu. Jednak różnice te niwelują się już w drugim roku uprawy i w trzecim sezonie wegetacyjnym uzyskiwane plony biomasy są na porównywalnym poziome.

Sadzenia miskanta wiąże się z lokalizacją plantacji i najwcześniej może być wykonane w warunkach województwa dolnośląskiego i opolskiego tj. w I i II dekadzie maja. Wegetacja miskanta w kolejnych latach trwa od kwietnia do pierwszych jesiennych przymrozków. Jednak w warunkach polowych proces fotosyntezy zostaje zahamowany w temperaturze około 6 oC, co wiąże się z zatrzymaniem wzrostu roślin.

Wysadzenia roślin miskanta powinno się dokonać, podobnie jak siew kukurydzy, w glebę ogrzaną (ok. 10 oC) ręcznie (pod znacznik lub dołownik) lub mechanicznie za pomocą sadzarek. W przypadku wysadzania kłączy dobre efekty daje ich umieszczanie na głębokości 10-15 cm, natomiast głębokość sadzenia rozsady wyhodowanej „in vitro” jest uwarunkowana wzrostem otrzymanych roślin. Obsada roślin na 1 m2 powinna wynosić od 1 do 3 sztuk, co daje na powierzchni 1 ha liczbę od 10 000 do 30 000 sadzonek. Rzadsze sadzenie 1 roślina na 1 m2 pozwala na oszczędność materiału sadzonkowego, co ma istotne znaczenie w obniżeniu kosztów zakupu sadzonek. Obecnie koszt jednej sadzonki waha się w szerokich granicach od 0,80 do nawet 4 złotych. Z kolei gęstsze sadzenie (3 sztuki na 1 m2) pozwala roślinom miskanta bardziej konkurować z pojawiającymi się na plantacji chwastami i szybciej doprowadza do zwarcia rzędów i międzyrzędzi, a przez to niemal całkowicie eliminuje problem zachwaszczenia. Stąd w praktyce polowej rozstawa rzędów wynosi od 0,7 do 1,0 metra, a odległość między roślinami w rzędzie od 45 do 100 cm.

Pielęgnacja miskanta ogranicza się praktycznie do eliminacji pojawiającego się zachwaszczenia, szczególnie w pierwszym roku uprawy. W tym celu można w początkowych fazach rozwojowych wykonywać opielanie pielnikiem w międzyrzędziach lub stosować, na pojawiające się chwasty dwuliścienne, herbicydy (typowe w uprawach kukurydzy) które nie spowodują uszkodzenia rosnących roślin miskanta. Ograniczenie występowania chwastów jednoliściennych, za pomocą oprysków herbicydowych jest znacznie trudniejsze. Od 2 lub 3 roku uprawy silnie rosnący miskant w sposób naturalny ogranicza liczebność występujących chwastów na plantacji, co pozwala zrezygnować z zabiegów odchwaszczających. Drugim wskazanym zabiegiem w pierwszym roku po posadzeniu (po wykonaniu zbioru jesiennego) jest obsypanie sadzonek na wysokość około 30 cm glebą, aby lepiej zabezpieczyć je przed mrozem w okresie spoczynku zimowego. Potraktowanie miskanta niejako jak rośliny okopowej daje bardzo dobre rezultaty, szczególnie jeśli sadzonki były uzyskane na drodze kultur „in vitro”. Dotychczas nie stwierdzono występowania szkodników na roślinach miskanta, natomiast z chorób odnotowano jedną o charakterze wirusowym, która powoduje zahamowanie wzrostu i chlorozę, lecz choroba ta nie przenosi się z rośliny na roślinę. Jedynym jej źródłem mogą być zakażone sadzonki, stąd ważny jest zakup zdrowego materiału sadzonkowego.

Terminy, sposoby zbioru i logistyka biomasy

Zbiory Miskanta olbrzymiego mogą przypadać w dwóch terminach tj. zbiór jesienny od października do listopada (a nawet w sprzyjających warunkach w niektórych latach w 1 dekadzie grudnia), kiedy rośliny kończą swoją wegetację lub zbiór wiosenny od lutego do marca jeszcze przed rozpoczęciem rozwoju młodych pędów. Plon i jakość uzyskiwanej do spalania biomasy (słomy) uwarunkowane są terminem zbioru 7). Zawartość suchej masy w zebranym jesienią plonie kształtuje się w przedziale 35-45%, a przy zastosowaniu zbioru wiosennego wynosi od 60 do 70%. Uzyskany plon suchej masy jest istotnie zależny od roku uprawy oraz terminu zbioru i waha się w szerokich granicach od 1 do 3 t z ha w pierwszym roku, 8-15 ton w drugim i około 25-30 ton w trzecim i dalszych latach. Podczas spoczynku zimowego rośliny zrzucają liście, co powoduje powrót przede wszystkim potasu do gleby 6). Konsekwencją tego procesu jest redukcja zawartości sodu i potasu w słomie, a tym samym po spaleniu w popiele 3). Biomasę o najlepszej jakości na cele energetyczne uzyskujemy decydując się na zbiór wiosenny miskanta.

Technika zbioru, aby była jak najmniej kosztochłonna, powinna się opierać o maszyny łatwo dostępne dla rolnika - producenta i będące w powszechnym użytkowaniu. Stąd też proponowane są zasadniczo dwie metody postępowania. Pierwsza z nich opiera się na wykorzystaniu kombajnu do zbioru kukurydzy na kiszonkę i ścinaniu miskanta z jednoczesnym rozdrabnianiem uzyskanej biomasy na sieczkę. Wstępne informacje serwisowe sugerują wykonanie jedynie niewielkich przeróbek zespołu żniwnego kombajnu polegających na wzmocnieniu kosy i noży rozdrabniających. Uzyskana sieczka charakteryzuje się małą gęstością 80-100 kg•m3 suchej masy i jest łatwa do zadawania, gdyż instalacja do spalania nie musi być wyposażona w rozdrabniacz, co znacząco redukuje koszty pozyskiwania energii. Podstawową wadą tego rozwiązania jest duża objętość uzyskanej sieczki, a co się z tym wiąże potrzeba zagwarantowania dużych powierzchni do jej składowania. Stąd najbardziej racjonalną metodą jest użycie kombajnu lub sieczkarni polowej, a następnie zebranie sieczki w kontenery i przewiezienie ich transportem drogowym bezpośrednio do elektrociepłowni. Wiąże się to jednak z sugestią lokalizowania plantacji miskanta w bliskiej odległości od użytkownika końcowego. Druga metoda polega na ścinaniu miskanta kosiarkami i następnie jego prasowaniu w baloty prasami zwijającymi lub prasami wysokiego zgniotu. Należy przy tym pamiętać o wzmocnieniu kosy, szczególnie jeśli posługujemy się kosiarkami listwowymi, natomiast prasy nie wymagają praktycznie żadnych modyfikacji. Prasując słomę miskanta oszczędzamy miejsce na jego magazynowanie, gdyż operujemy okrągłymi (200-250 kg) lub sześciennymi (400-600 kg) belami, które jest łatwo transportować i układać. Wadą tego rozwiązania jest konieczność posiadania instalacji do spalania zaopatrzonej w szarpacz umożliwiający porcjowanie dużych beli na fragmenty. Spalanie bel miskanta w całości powoduje nieznaczne zmniejszenie sprawności cieplnej całej instalacji.

Przechowywanie zebranej biomasy

W przypadku stosowania wiosennego zbioru biomasy miskant może być magazynowany jak sucha słoma (lub sieczka) innych gatunków z rodziny traw, natomiast pochodzący z zimowego zbioru charakteryzuje się gorszymi parametrami do przechowywania, co uwarunkowane jest przede wszystkim wysoką zawartością wody w roślinie. Dosuszanie zebranych jesienią roślin wydaje się być mało ekonomiczne, gdyż potrzeba około 4 MJ energii na kilogram zebranej biomasy, aby móc ją przechowywać tak jak w przypadku zastosowania zbioru wiosennego. Jedynym godnym polecenia rozwiązaniem w przypadku dokonywania zbioru jesiennego miskanta jest ułożenie zebranej biomasy w sterty, w których zostaną pozostawione kanały wentylacyjne pozwalające na naturalne jej dosychanie oraz przykrycie od góry folią ograniczającą wpływ niekorzystnych warunków atmosferycznych. Mimo tego należy się liczyć z powstającymi stratami biomasy na skutek jej rozkładu podczas przechowywania pod wpływem działania mikroorganizmów, którym sprzyjają szczególnie wysoka wilgotność i stopniowy wzrost temperatury w stercie.

Podsumowanie

Zwiększające się zapotrzebowanie elektrociepłowni na surowce energetyczne pochodzące ze źródeł odnawialnych stanowi podstawę dla prowadzenia kolejnych doświadczeń i badań oraz powstawania plantacji Miskanta olbrzymiego. Potencjalnymi odbiorcami energii wytworzonej w oparciu o biomasę miskanta mogą być również sami rolnicy, a szczególnie ta grupa, która prowadzi produkcję kwiaciarską i warzywniczą i dziś do ogrzewania szklarni i tuneli stosuje np. piece trocinowe. Wykorzystanie pól czasowo odłogowanych do produkcji miskanta na cele energetyczne może zapobiec w przyszłości ich całkowitemu wyłączeniu z produkcji polowej i stanowić naturalną ochronę przed ich stopniową degradacją.

Literatura

1. Acaroglu M., Sami Aksoy A., 2005. The cultivation and energy balance of Miscanthus x giganteus production in Turkey. Biomass and Bioenergy, 29, 1, 42-48.

2. Ercoli L., Mariotti M., Masoni A., Bonari E., 1999. Effect of irrigation and nitrogen fertilization on biomass yield and efficiency of energy use in crop production of Miscanthus. Field Crops Research, 63, 1, 3-11.

3. Clifton-Brown J.C., Lewandowski I. 2002., Screening Miscanthus genotypes in field trials to optimize biomass yield and quality in Southern Germany. European Journal of Agronomy, 16, 2, 97-110.

4. Deuter M., Jeżowski S., 1998. Szanse i problemy hodowli traw z rodzaju Miscanthus jako roślin alternatywnych. Hod. Roś. i Nas., 2, 45-48.

5. Jeżowski S., 1999. Miskant chiński (Miscanthus sinensis (Thunb.) Andersson) – źródło odnawialnych i ekologicznych surowców dla Polski. Zesz. Prob.. Post. Nauk Rol., 468, 159-166.

6. Kahle P., Beuch S., Boelcke B, Leinweber P., Schulten H.R., 2001. Cropping of Miscanthus in Central Europe: biomass production and influence on nutrients and soil organic matter European Journal of Agronomy, 15, 3, 171-184.

7. Lewandowski I., Clifton-Brown J.C., Scurlock J.M.O., Huisman W., 2000. Miscanthus: European with a novel energy crop. Biomass and Bioenergy, 19, 4, 209-227.

8. Schwarz H., 1993. Miscanthus sinensis „giganteus” production on several sites in Austria. Biomass and Bioenergy, 5, 6, 413-419.

9. Schwarz H., Liebhard P., Ehrendorfer K., Ruckenbauer P., 1994. The effect of fertilization on yield and quality of Miscanthus sinensis “Giganteus”. Industrial Crops and Products, 2, 3, 153-159.

Autor:

Dr hab. Marcin Kozak

Katedra Szczegółowej Uprawy Roślin

Akademia Rolnicza we Wrocławiu